İmanla son nefesi vermek, yani hüsn-i hâtimeye ulaşmak için kişinin önce nefisini tezkiye etmesi, kalbini tasfiye etmesi gerekir. Bu, kötü alışkanlıklardan arınmak, yüce ahlak ve güzel hasletlerle donanmak demektir. Cenâb-ı Hakk’ın esmâ-i hüsnâsının tecellîsiyle kalp takvâ kıvâmına erişir; böylece hayat yolculuğunda en büyük rehberlik sağlanır.
Mevlânâ Hazretleri, kalbin temizliğinin önemini şu sözlerle dile getirir:
“Mezar yapmak; ne taşladır, ne tahta ile, ne de keçe iledir. Lekesiz bir gönülde, kendi iç temizlik âleminde, kendine bir mezar kazman îcâb eder ki, onun için Allâh’ın yüce varlığı önünde kendi iddiâ ve benliğini yok etmen gerekir.”
Bu temizlenmiş nefisle, kişinin ibadet, tâat, hayır ve infaklarla ebedî âleme hazırlık yapması gerekir. Rabbimiz, amel-i sâlihlerle dolu bir hayat yaşayan ve Rabbini asla unutmayan kullarına son nefeste şöyle müjde verir:
“Şüphesiz, Rabbimiz Allah’tır deyip, sonra dosdoğru yolda yürüyenlerin üzerine melekler iner, onlara; «Korkmayın, üzülmeyin, size vaad olunan cennetle sevinin.» derler.” (Fussilet, 30)
Son nefeste imanla gitmek, hayat boyu kalbi temiz tutmak ve Allah’a samimiyetle bağlanmakla mümkün olur.
