Kur’an-ı Kerîm’de ilk inen ayet; “Yaratan Rabbinin adıyla oku!” (el-Alak, 1) emridir. Bu ilahi çağrı, sadece satırları değil; kâinatı, insanın yaratılışını ve hayatın manasını okumayı emreder.
İnsan, bu dünyada bir imtihan öğrencisi gibidir. Kâinat ise Allah’ın kudret ve hikmetinin işlendiği bir dershane. Bu dershanede talebe olan insan; Kur’an’ı, tabiatı ve kendi nefesini tefekkür ederek, Rabbini tanıma yolunda ilerler.
“Oku” emriyle, mü’min şunu idrak eder:
Kur’an en büyük rehberdir.
Kâinat Allah’ın kudretini gösteren bir kitap gibidir.
İnsan kendi yaratılışını okuyarak Rabbini bulur.
Hayat ise bu okumaların anlam kazandırdığı bir yolculuktur.
Nasıl ki çiçekler susuz yaşayamazsa, insan kalbi de takvâ olmadan yaşayamaz. Bu yüzden Allah Teâlâ, “Allah’tan korkun (takvâ üzere olun), Allah size bilmediğinizi öğretir.” (el-Bakara, 282) buyurarak, hakiki bilginin kaynağını göstermiştir.
Sonuçta, “Oku!” emri; insanı sadece dünyayı değil, ebediyet yolunu da anlamaya çağırır. Bu çağrıya kulak verenler, Allah’ın şahitleri olarak yeryüzünde İslam’ın nezaketini ve güzelliğini temsil ederler.
