Nebiyy-i Ekrem -sallallahu aleyhi ve sellem- Efendimiz, bir kimsenin hiçbir dünyevî çıkar beklemeden, sadece Allah rızâsı için din kardeşini sevmesinin ne kadar büyük bir mükâfata vesile olacağını şu ibretlik kıssa ile ümmetine nakletmiştir:
“Bir kimse başka bir köydeki din kardeşini ziyâret etmek üzere yola çıktı. Allah Teâlâ, bu adamı gözetlemek için onun yoluna bir melek vazîfelendirdi. Adam yol alırken meleğin bulunduğu yere geldiğinde, melek ona:
«–Nereye gidiyorsun?» diye sordu. Adam ise:
«–Şu köyde bir din kardeşim var, onu ziyâret etmeye gidiyorum.» cevabını verdi. Melek tekrar sordu:
«–Ondan bir menfaat elde etmeyi mi umuyorsun?» Adam:
«–Hayır, onu sırf Allah rızâsı için severim, onun için gidiyorum.» dedi.
Bunun üzerine melek şöyle dedi:
«–Sen onu nasıl seviyorsan, Allah da seni öylece seviyor. Ben, bu müjdeyi vermek için Allah Teâlâ’nın sana gönderdiği elçiyim.»” (Müslim, Birr, 38; Ahmed, II, 292)
Bu kıssa, kalpte hiçbir dünyevî beklenti taşımadan, sadece Allah için sevilip yapılan amellerin ne denli makbul olduğunu ortaya koymaktadır. Allah Teâlâ’nın sevgisini kazanmanın yollarından biri de, din kardeşini O’nun rızâsı için sevmek ve bu sevgiye fiilî olarak değer katmaktır. Ziyâret etmek, hâlini hatırını sormak, dua etmek ve onunla samimi bir muhabbet kurmak, bu niyetle yapıldığında kulun Allah katındaki derecesini yükseltmektedir.