Mevlânâ Hazretleri, Mesnevî’sinde bir adamın, geceleri “Allah, Allah!” diyerek zikretmesi ve karşılık olarak Allah’tan “Lebbeyk!” cevabını duyamaması üzerine yaşadığı içsel sıkıntıyı anlatır. Şeytan, bu adamın zikriyle alay ederek, Allah’tan hiçbir cevap almadığını ve bu yüzden zikretmeye devam etmesinin anlamsız olduğunu söyler. Adamın içindeki neşe kırılır ve zikri bırakıp uyur.
Rüyasında, yemyeşil bir çimenlikte Hazret-i Hızır’ı gören adam, ona pişmanlıkla zikirden geri kaldığını ve Allah’tan karşılık alamadığı için korktuğunu söyler. Hazret-i Hızır ise, adamın “Allah” demesinin aslında Allah’ın “Buyur!” deyişi olduğunu, her zikirde Allah’ın lütfunun mevcut olduğunu açıklar. Hızır, insanın zikirdeki aşkı ve korkusunun, Allah’a olan yakınlığın ve dua arzusunun bir işareti olduğunu anlatır.
Hikaye, zikirde sabırlı olmanın ve Allah’a yönelmenin, her an O’nun rahmetine ve cevabına işaret ettiğini vurgular. Zikir, yalnızca dilde değil, kalpte de sürekli olmalı ve Allah’a duyulan sevgiyle insan, her an O’nu hatırlamaya devam etmelidir.
